Gdy Messa da Requiem (1874) Giuseppe Verdiego wchodzi na afisz, nie można tego przegapić. To jedno z najważniejszych dzieł w historii muzyki. Niezależnie od czasów i miejsca – zawsze jest oczekiwane i komentowane; budzi przy tym wiele emocji, a nawet kontrowersji. Należy więc zrobić wszystko, by móc je wysłuchać, a gdy się nie uda – żałować, że okazja przepadła.
 

W monumentalnym i otoczonym kultem Requiem Verdiego przenikają się dwa światy – sacrum i profanum, religijne skupienie i operowo-teatralna ekspresja. To z powodu tej ostatniej wielokrotnie już przywoływano pełne ironii słowa Hansa von Bülowa, że to „ostatnia opera Verdiego, chociaż w kościelnej sukience”. Choć za swoje słowa niemiecki dyrygent przeprosił, to rzeczywiście charakter tej żałobnej mszy nie różni się specjalnie od ostatnich oper kompozytora. Znajdziemy w nim m.in. liczne kontrasty kolorystyczne, silny dramatyzm, a także środki stosowane przez Verdiego w monumentalnych dziełach scenicznych: czterogłos, liryczne arie czy popisowe partie solo.
 

Czas pokazał jednak, że to właśnie „operowość” Verdiowskiego Requiem jest jego niepowtarzalnym wyróżnikiem, przysparza mu rzesze wielbicieli i sprawia, że od lat jest ono jednym z najchętniej słuchanych dzieł swego gatunku.

GIUSEPPE VERDI

Messa da Requiem