Koncert skrzypcowy d-moll (1904 / zm. 1905) Sibeliusa to najczęściej wykonywany i nagrywany koncert XX wieku oraz jeden z najpiękniejszych utworów w literaturze skrzypcowej. Jego niezrównana uroda idzie w parze z nader wymagającą techniką eksponującą wirtuozowskie możliwości instrumentu solowego. Choć powstał już na początku XX wieku – w czasach powszechnego poszukiwania w muzyce nowych rozwiązań – utrzymany jest w stylu późnego romantyzmu, któremu kompozytor pozostawał wierny w całej twórczości. Romantyzm Sibeliusa jest jednak wyjątkowy, niepowtarzalny, przepełniony charakterystyczną aurą, tajemniczym niepokojem i smutkiem mającym w sobie wiele z surowych skandynawskich krajobrazów.

Autor drugiego arcydzieła już od dziecka uznawany był za geniusza. Muzyczna historia Snu nocy letniej zaczęła się od Uwertury (1926), którą siedemnastoletni Mendelssohn skomponował pod wpływem lektury Szekspirowskiego dramatu. Bogactwem melodii, oryginalną fakturą, emocjonalnością i dojrzałością pomysłów utwór ten zadziwił i oczarował cały ówczesny muzyczny świat. W 1842 roku, pod koniec swego niedługiego życia, kompozytor uzupełnił ją o serię miniatur, pisząc oprawę muzyczną do inscenizacji Snu nocy letniej Szekspira. Te najciekawsze połączone zostały później w suitę symfoniczną. Do najsłynniejszych należy od lat Marsz weselny, będący nieodzowną częścią większości ślubnych ceremonii.