Symfonicznymi filarami tego koncertu będą dzieła dwóch klasyków wiedeńskich – Josepha Haydna i Wolfganga Amadeusza Mozarta.

Rozpoczniemy Symfonią D-dur nr 86 (1786) Haydna, która należy do cyklu sześciu jego symfonii „paryskich” (nr 82-87). Ich napisanie, sowicie opłacone przez młodego arystokratę z Paryża – hrabiego d’Ogny, oraz entuzjastyczne przyjęcie w kręgach francuskiej arystokracji na dobre ugruntowało sławę kompozytora w całej Europie. Rzadko wykonywana Symfonia nr 86 jest jedną z najciekawszych w całym cyklu. Poza rozbudowaną obsadą wyróżnia się oryginalnością muzycznej myśli oraz humorem, za który tak bardzo Haydna lubimy.

Częścią większego zbioru jest też Symfonia Es-dur nr 39 (1788) Mozarta. To, że nie dorównała popularnością dwóm pozostałym symfoniom jego swoistej trylogii – klasycznej „Jowiszowej” i „romantycznej” Symfonii g-moll, nie ujmuje wcale jej wartości. Inwencja w instrumentacji czy budowaniu tematów sprawiają, że i ona skrzy się blaskiem i zachwyca spektakularnością pomysłów.

Pomiędzy symfoniami klasyków zabrzmi niezwykle osobisty i głęboko refleksyjny cykl pieśni o śmierci i przemijaniu Vier ernste Gesänge (1896) – jedno z ostatnich i zarazem najbardziej przejmujących arcydzieł Brahmsa.