Romantyzm, którego czasy świetności przypadają na wiek XIX, był jedną z najbardziej barwnych i różnorodnych epok w dziejach muzyki. Jego domeną była przecież „rajska dziedzina ułudy“, a więc wszystko, co nieracjonalne, nieuchwytne i wyrosłe z uczucia. Trudno byłoby przypisać mu wobec tego jakiś jeden, stały sposób wyrażania tego, co jest kwestią bardzo osobistych i subiektywnych doznań. Skoro zatem romantyzm stawiał na uczuciowość,  indywidualizm i twórczą bezkompromisowość, dziś zupełnie nie powinna dziwić nas jego wspaniała różnorodność. Koncert rozpoczniemy zatem od muzyki wczesnego romantyzmu i błyskotliwej, niezwykle żywiołowej Uwertury do opery buffa Włoszka w Algierze włoskiego mistrza gatunku – Gioacchino Rossiniego. Następnie usłyszymy Koncert fletowy D-dur (1908) Carla Reinecke, będący jedynym romantycznym koncertem na ten instrument w repertuarze współczesnych flecistów. Dziełem tym, utrzymanym w dawnym dobrym niemieckim stylu koncertów Schumanna i Mendelssohna, kompozytor zdołał jeszcze wnieść w wiek XX ducha romantyzmu, żegnając zarazem tę wielką epokę odchodzącą już wówczas do historii. Do początków romantyzmu powrócimy raz jeszcze w drugiej części koncertu i przypomnimy IV Symfonię c-moll (1816) Franza Schuberta, uznawanego za prekursora tej epoki w muzyce. Austriacki kompozytor opatrzył ją tytułem „Tragiczna”. Czy słusznie? Może i nie. Ale czy w byciu romantykiem nie o to wszak chodziło, by odczuwać i myśleć inaczej niż wszyscy?