Romantyzm Sibeliusa i romantyzm Schumanna to dwie muzyczne historie. Kompozytorów dzieliło wiele: moment dziejowy, narodowość, doświadczenia życiowe, wreszcie sposób odczuwania i rodzaj muzycznej ekspresji. Choć obaj podążali z nurtem tej samej epoki, to spoglądali na nią z dwóch różnych perspektyw; choć obaj tworzyli w przekonaniu, że muzyką wyrazić można najgłębiej skrywane namiętności i odczucia, to już sposób, w jaki to robili; środki, z pomocą których to osiągali, były inne.

Utrzymany w stylu późnego romantyzmu Koncert skrzypcowy d-moll (1904) Jeana Sibeliusa to dzieło, w którym inspiracją i sprzymierzeńcem kompozytora staje się natura i fascynujący skandynawski krajobraz. Mistrzowsko oddana przez twórcę Finlandii aura niespokojnej, surowej północy, przenikający dzieło tajemniczy i nieco mroczny nastrój, nabierają tu wymiaru uniwersalnego, stając się symboliczną podróżą w głąb ludzkiej duszy. Ten najczęściej wykonywany koncert skrzypcowy XX wieku, zaliczany jednocześnie do najwspanialszych koncertów romantycznych, zachwyca wirtuozerią partii solowej, symfonicznym rozmachem oraz przepięknym, malowniczym brzmieniem.

Robert Schumann – poeta wśród kompozytorów – przekonywał, iż twórca jest w stanie przełożyć na dźwięki wszelkie odcienie życia, a II Symfoniia C-dur op. 61 (1846) jest tego znakomitym przykładem. Pisana w okresie silnego załamania psychicznego niesie w sobie olbrzymi ładunek emocjonalny, konfrontując dwa przeciwne światy; światłu przeciwstawiając mrok; odzyskanej mozolnie nadziei – zwątpienie owych „ciemnych dni”; ukojeniu – przygnębienie i niepokój. Ta niezwykle piękna, chwilami metafizyczna w swej głębi muzyka to poruszający obraz człowieka uwięzionego w spirali niemocy, a jednocześnie – twórcy, który z wiarą walczy o odzyskanie siły i wewnętrzną wolność.