Właśnie wróciłem z Filharmonii Gorzowskiej. Czy była Muzyka? Była! Pan Piotr Paleczny świetny w Koncercie fortepianowym e-moll op. 11 Fryderyka Chopina. To było profesorskie granie – profesorskie – znaczy na najwyższym poziomie. Pod każdym względem. Orkiestra, owszem, dorównywała Mistrzowi. 

Ależ się rozpisałem! A tu przecież jeszcze o koncercie, co to na przyszły piątek szykuje się znamienity. Muzyką, wykonawcami. Bo oto, Julio, za klawiaturą Steinway’a zasiądzie Pan Piotr Paleczny i zagra z naszą orkiestrą Koncert fortepianowy e-moll op. 11. Fryderyka Chopina. On sam, Fryderyk, pokazał się tym koncertem 11 października 1830 roku. Orkiestrą dyrygował Carl Soliva.

A za kilka dni, w piątek, pierwszy w Filharmonii Gorzowskiej od czasu jej powstania recital fortepianowy. Zagra go Pan Jerzy Godziszewski. W programie utwory mojego Fryderyka Chopina i mniej mojego Karola Szymanowskiego. Trzy wielkie dzieła Chopina w części pierwszej programu: Polonez c-moll op.40. nr 2, Ballada As-dur op. 47. i Scherzo cis-moll op. 39. Poza nimi jeszcze dwa walce i trzy mazurki. Karola Szymanowskiego zaś sztandarowa jego kompozycja Maski op. 34. i kilka mazurków. Tak więc bardzo ambitny, trudny i ciekawy program.
 

A z Koncertem wiolonczelowym h-moll op.104 było tak: jego szkice wiózł Antonin Dvorȁk z USA, gdzie w latach 1892-95 przebywał. Skończył już w Europie, a pierwsze wykonanie odbyło się londyńskiej Queen’s Hall 19 marca 1896 roku. Jako solista wystąpił Leo Stern. Ale to nie tak miało być. 

Pytasz, jak działa, jak się rozwija Klub Melomana. Jest dobrze. Przychodzi kilkanaście osób. Na spotkanie staram się zawsze zaprosić Muzyków z Filharmonii Gorzowskiej. W tym tygodniu zaprezentowali się fagocistka Natsuki Matsuno i oboista Eike Schaefer. Pokazali instrumenty, ich możliwości. Trochę poopowiadałem o historii, poprzednikach dzisiejszych konstrukcji, a państwo Muzycy zagrali Sonatę Francesco Geminianiego.

Moja Muzyka dopiero za tydzień. Już pisałem Ci Miła o Franciszku Poenitzu, jego kompozycji co to w przyszły piątek graną będzie. Po Todestanz der Willys jeszcze dwa utwory: Koncert B-dur op. 4/6 HWV 294 na harfę Fridricha Hȁndla i ten przeze mnie najbardziej oczekiwany – Jeana Sibeliusa Symfonia e-moll op. 39.

Chyba po raz pierwszy w naszej filharmonii usłyszymy harfę w solowym występie, bo Todestanz der Willys to utwór na taką właśnie prezentację. Trudno było mi znaleźć jakieś informacje na temat Franza Poenitza, a jeszcze trudniej o Tańcu śmierci Willys. Wyobraź sobie, że nie ma tego kompozytora nawet w sporej encyklopedii muzycznej, a kiedy wpisywałem w Google „Willis” -  zawsze mogłem zobaczyć kolejne albo dzieje samochodu o tej nazwie, albo jego  modele. Ale cierpliwość szukania została nagrodzona.
 

Uczucie, jakim zapałali do siebie księżna Karolina i Franciszek Liszt, przetrwało całe ich życie. Wprawdzie ostatnie lata spędzili osobno – ona w Rzymie, on w Niemczech – zawsze jednak bliscy sobie. Listy kompozytora do Księżnej, tak sądzę, mogą być wzorcowymi dla wszystkich zakochanych. O swoim tęsknieniu tak pisał 22 lutego 1848 roku: „Serce moje wzbiera, głowa płonie, mózg wysycha. Czy czuć tak i dręczyć się myślami, jak ja się dręczę, to znaczy żyć i kochać?”.

Drugiego lutego 1847 roku Franciszek Liszt dał recital w sali kijowskiego uniwersytetu. Wśród publiczności była  księżna Karolina. Słuchając gry pianisty, jak później wyznała, nie mogła rozeznać czy jest on wirtuozem, artystą czy szarlatanem. Dopiero w kilka dni później, kiedy posłuchała porannej mszy i skomponowanej przez Liszta muzyki do Pater Noster ,orzekła, że jest artystą, prawdziwym artystą, i że jego powołaniem winno być komponowanie, a nie tylko odtwarzanie muzyki. Tak też się stało.

Romans pianisty z Lolą Montez stał się dość głośny i był szeroko komentowany. Dosyć ucieszne są koleje tego związku, zwłaszcza z czasów, kiedy to Liszt chciał się kochanki pozbyć. Tak więc wyjeżdżał bez zapowiedzi o czasie wyjazdu nie podając dokąd wiedzie następny etap koncertowy – pani Montez swoimi sposobami zdobywała informacje i podążała za Franciszkiem.