Ludwig van Beethoven - jeden z trzech wielkich klasyków wiedeńskich. Geniusz, indywidualista, outsider. Uchodził za człowieka introwertycznego, porywczego, ponurego, któremu dopięto łatkę dziwaka. Jego muzyka zdaje się jednak zaprzeczać prostym ludzkim osądom, odsłaniając duchowe bogactwo Mistrza z Bonn, jego niezwykłą emocjonalność i głęboko skrywaną wrażliwość. Twórczość van Beethovena przypomina wszak pole walki, stając się miejscem ciągłych wewnętrznych zmagań pokonywania załamań, stawiania czoła słabości ducha, ostatecznie zaś - miejscem triumfu życiowej siły nad tragicznym losem.
Czyż nie tak właśnie jest w VII Symfonii A-dur (1812) - hołdującej rytmowi, roztańczonej, pulsującej żywiołem, radosnej? Czyż ten, kto traci słuch bezpowrotnie, pisząc zarazem jedno ze swych najbardziej pogodnych dzieł, nie zasługuje na miano wielkiego wojownika, na miano bohatera?
Odpowiedź nasuwa się sama. A potwierdzi ją Koncert potrójny C-dur op. 56. Kompozycja napisana dla księcia Franza Josepha Lobkowitza, uzdolnionego pianisty - melomana, protektora i ucznia Beethovena, zdaje się bowiem koncentrować przede wszystkim na czystej przyjemności muzykowania. Pełna energii "konwersacja" orkiestry oraz trzech instrumentów solowych: fortepianu, skrzypiec, i wiolonczeli, tworzy pełną niuansów muzyczną grę, dającą każdemu z solistów równe pole do popisu, zaś słuchaczowi - autentyczną radość obcowania z muzyką uśmiechniętego Mistrza.






-------------------------------------

Dyrekcja Filharmonii zastrzega sobie możliwość zmiany terminu, godziny i miejsca koncertu, wykonawców, programów oraz cen biletów.