Haydn – absolutny rekordzista w dyscyplinie: symfonia. Napisał ich ponad sto. Poświęcił im ponad czterdzieści lat życia. W tworzeniu i rozwoju gatunku, który w klasycyzmie stał się najważniejszą formą zespołowej muzyki instrumentalnej, śmiało można przypisać mu rolę protagonisty. Jako mistrz gatunku przebył nie tylko daleką, ale wśród twórców swej epoki – zdecydowanie najdłuższą drogę ku symfonicznej doskonałości, podążając od późnobarokowych korzeni ku dojrzałemu klasycyzmowi; od utartych schematów po własny, rozpoznawalny i niezwykle świadomy styl; od lekkich kilkunastominutowych kompozycji na mały zespół przez dzieła pełne emocji okresu burzy i naporu aż po ostatnie – czteroczęściowe symfonie na dużą orkiestrę, które stały się wzorem dla kompozytorów następnego stulecia .
Chcąc przypomnieć początek i koniec tej niezwykłej drogi oraz ukazać skalę gatunkowych przemian, sięgamy po dwie skrajne symfonie Wiedeńczyka – pierwszą i ostatnią.  

Obok dzieł Haydna usłyszymy też muzykę Camille’a Saint-Saënsa – kompozytora doby romantyzmu, któremu bliżej było zawsze do tradycji niż do twórczych poszukiwań czy eksperymentów. I choć zdarza się nazywać jego twórczość eklektyczną, nie sposób nie docenić jej za wytworność, szlachetność i piękno harmonii. I Koncert wiolonczelowy a-moll, urzekający barwną instrumentacją oraz wirtuozowską i pełną finezji partią wiolonczeli, będzie tego znakomitym potwierdzeniem.